ยิ้มบางๆ จากมุมๆ หนึ่ง

ยิ้มกว้างๆ จากด้านหลังอันไกลลิบ

ยิ้มเศร้าๆ เพียงเพราะเขาไม่ได้เดินอยู่คนเดียว

การแอบมองดูอยู่ห่างๆ จากการแอบรักใครสักคน แล้วเก็บไว้อย่างมิดชิด เพียงเพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆ ใครบางคนที่เรารู้สึกรักเขาเพียงฝ่ายเดียว เป็นความโง่เขลาไหม? ในทางตรงข้าม...การลุกขึ้นมาบอกรักใครสักคนที่อยู่ใกล้ตัว เพื่อนสนิท รุ่นพี่ที่เคารพรัก เป็นความฉลาดที่สมควรทำแล้วหรือ?

ความรู้สึกของการได้แอบรักใครสักคน เมื่อแรกเริ่มช่างสุขใจนัก แต่พอวันเวลาผ่านไป...ยิ่งปล่อยหัวใจไปตามเข็มนาฬิกาที่เดินไม่หยุด มันก็ยากเกินจะตัดใจเสียแล้ว
ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก เกิดขึ้นเพียงเพราะได้เห็นเขาเดินผ่านไป
ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก เริ่มขยายกว้างขึ้น เมื่อเขาเข้ามาทักทาย พูดคุย ห่วงใย
และยิ้มบางๆ ที่มุมปาก กลายเป็นรอยยิ้มส่วนหนึ่งในตัวเราเพียงแค่ได้เห็นเขาจากด้านหลัง

จนเวลาผ่านไป ยิ้มนั้น ยิ่งกว้างขึ้น กว้างขึ้นจนน่าใจหาย ไม่ว่าเขาจะทำอะไร แลดูจะยิ่งทำให้หัวใจพองโต และเบิกบานได้เท่าตัว คำพูดทักทายง่ายๆ ที่ดูจะไม่ส่อแววว่าเขาจะมีใจให้เพียงสักนิด
คำถามถึงดินฟ้าอากาศ เรื่องงาน ถามหาคนรู้จัก ดูจะเป็นเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้เสมอ เพียงแค่นึกถึงว่า...วันนี้ เราได้คุยอะไรกันบ้าง?
บางวัน...มีเรื่องที่ตื่นเต้นจนทำให้ แก้มแทบปริ...เมื่อเขาคนนั้น เพียงโทรศัพท์มาหา เพราะมีธุระจำเป็นต้องคุยด้วย แค่เห็นชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ ยังไม่ทันรับ ก็ทำให้ยิ้มนั้นกว้างเกินจะบรรยายแล้ว คงต้องใช้เวลาสัก 10 วินาที ในการตั้งสติ ตบกรามที่ค้างเพราะยิ้มมากเกินให้หายปวด หุบยิ้มลงเพียงเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เขาจับกระแสเสียงอันตื่นเต้น ดีใจเหล่านั้นได้
ยิ้มแก้มแทบแตกกับข้อความสั้นๆ ที่เขาส่งมาตามมารยาท หลังจากที่เราส่งข้อความดีดีไปให้เขาก่อนอย่างแนบเนียนในช่วงเทศกาล หรือรู้ว่าเขากำลังเดินทางไปไหนไกลๆ เพียรอ่านข้อความเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมา ไม่รู้จักเบื่อ แม้ว่าข้อความนั้นแสนจะสั้น ไม่มีอะไรพิเศษ คำขอบใจเล็กๆ น้อยๆ คำบอกเล่าว่า รับสายไม่ได้ เดี๋ยวโทรกลับ ไม่ได้หวาน แต่ช่างทำให้หัวใจพองโตได้อย่างประหลาด

จำทุกรายละเอียดที่เกี่ยวกับเขา ทุกอย่างที่เขาชอบ สถานที่ อาหาร สิ่งของ ธรรมชาติ สิ่งรอบๆ ตัวเล็กๆ น้อย จำได้หมด จำได้ดีกว่าสิ่งที่ตัวเองชอบด้วยซ้ำไป จำทุกอย่างที่เขาเป็น บุคลิกการเดิน ลักษณะการพูด การคุย สำเนียงเวลาปกติ ป่วย เครียด เศร้า สนุก ดีใจ มีความสุข รู้หมดทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งบุคลิกของคนที่เขาชอบ

ความรู้สึกที่ไปไกลเกินกว่าจะฉุดรั้ง เพราะการไม่ห้ามหัวใจตัวเองเริ่มน่าเป็นห่วงหนักขึ้น เมื่อเห็นว่า เขาเริ่มมีใคร และเริ่มมีใครบางคนอยู่ข้างกายเสมอ โดยที่ไม่เคยจะมีสักครั้งที่คนคนนั้นจะเป็น "ฉันเอง" ยิ้มกว้างๆ แลจะกลายเป็น ยิ้มเศร้า ที่ฝืนและฝืดเต็มทน ที่จะต้องแสดงความยินดีกับรักครั้งใหม่ของเขาทุกครั้งไป
นั่นเลยเป็นเหตุผลที่คนแอบรัก ต้องเงียบเฉย เพราะรู้ว่า ไม่ทางที่จะเป็น "คนนั้นของเขา" ไปได้ และเสี่ยงเกินไปที่จะเผยความในใจ เพราะอาจทำให้มิตรภาพดีดี ต้องสูญเสียไปในชั่วพริบตา แต่ใครเลยจะรู้บ้างว่า แท้จริงแล้ว เขารู้สึกเช่นไร? บางทีนะ บางที...เขาอาจจะรู้สึกเช่นเดียวกับเราก็เป็นได้ แต่ก็เลือกที่จะไม่แสดงออกมาเช่นเดียวกัน และในอีกมุมหนึ่ง...เขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเพื่อน หรือเกินความเป็นรุ่นพี่ รุ่นน้องกับเราเลย มันเป็นความสับสนกับการจัดการความก้าวหน้าในความสัมพันธ์ของ "คนแอบรัก" เพราะความที่เราสนิทกันมากเกินกว่าจะกล้าเอ่ยความรู้สึกจริงๆ ในใจออกไปว่า "ฉันรักคุณ ฉันชอบคุณมาตั้งนานแล้ว" เมื่อเขาเองไม่เคยส่งสัญญาณใดๆ ให้เรารู้สึกว่าเขาเองก็คงรู้สึกดีกับเราไม่น้อย แต่ถ้าเขาเองก็รู้สึก และรอสัญญาณจากเราบ้างละ เราก็คงต้องสูญเสียความรักครั้งนี้ไป เพียงเพราะเราเลือกที่จะนิ่งเฉยกันทั้งคู่ แต่บางครั้ง การที่ผู้หญิงจะเป็นฝ่าย ส่งสัญญาณ ก่อน ดูเหมือนจะแปลกอยู่ไม่น้อย นั่นเป็นความรู้สึกที่ฉันคิดและเป็นมาตลอด...ฉันจะปิดบังความรู้สึกที่มีต่อใครคนหนึ่งไว้อย่างแนบเนียน และสุดท้ายนี้ตัวฉันเองก็ทำได้เพียงแค่แอบมองเธอในตรงที่ๆฉันควรจะยืน และได้มีความสุขกับการได้แอบรักเธอ